Anarchiści trochę mniej znani: Juan Gomez Casas #16 (1/2002)
Juan Gomez Casas urodził się w 1921 roku w Burdeos w emigracyjnej rodzinie odesłanej do Hiszpanii w 1931 roku, po ustanowieniu II Republiki. Już jako dziecko uczestniczył w zebraniach anarchosyndykalistycznego związku zawodowego CNT na które zabierał go ojciec. W 1936 roku wstępuje do Młodzieży Wolnościowej (FIJL). Na początku wojny pracuje przy wyrobie kauczuku potem, w 1938 roku wstępuje do wojska jako ochotnik do Brygady Mieszanej (Brigada Mixta 39). Po klęsce Republiki zostaje uwięziony ale szybko opuszcza więzienie jako nieletni. Rozpoczyna swą walkę z dyktatura Franco w podziemiu. W 1946 roku zostaje sekretarzem JJLL Centrum (trend przeciwko współpracy z władzami), w tym samym roku spotyka się w Madrycie z Carballeira y Jose Perez. Na narodowym plenum FAI i FIJL w lipcu 1947 roku zostaje wybrany Sekretarzem Generalnym Młodzieży Wolnościowej, rok później po powrocie z kongresu w Toulouse zostaje aresztowany w Madrycie. W czasie rewizji jego mieszkania zlikwidowana zostaje drukarnia w której drukowano pisma „Tierra y Libertad” („Ziemia i Wolność”) i „Juventur Libre” („Wolna Młodzież”). Zostaje skazany na 30 lat więzienia z czego odsiedział ponad połowę w więzieniach w San Miguel de las Reyes, Ocana i Burgos.
W 1962 roku wraca do swego dawnego zawodu i pracuje jako malarz, wtedy też zaczyna coraz więcej czasu poświęcać pisaniu (swoją pierwszą książkę „Opowiadania więzienne” zaczął pisać już w więzieniu), tłumaczeniom (przetłumaczył w sumie ponad 100 książek w tym najsłynniejszą wersję „Moby Dicka”) i pracy wydawniczej. Pisze również pod pseudonimem Jacques de Gaulle (m.in. biografię Pablo Iglesias). Jego prace poświęcone hiszpańskiemu anarchizmowi i anarchosyndykalizmowi do dziś uważane są przez historyków jako obowiązkowa lektura przy nauce współczesnej historii Hiszpanii.
Po śmierci Franco wybrany zostaje na pierwszego Sekretarza Generalnego CNT, organizacji która uzyskała status legalnej w 1977 roku. Przez całe lata 70. jest najbardziej charakterystycznym przywódca nowo odrodzonej CNT. Bierze udział w coraz liczniejszych wiecach i kongresach (San Sebastian de los Reyes 1977, Paryai i Toulouse, Valencia i Jaen 1977, Alcalei de Guadaira 1978, Madryt i Torrejon 1979, Mollet, Bilbao, Alcobendes i Valencia 1980, Granada, Berdeos, Paryż i Barcelona 1981). W 1979 roku udaje mu się powstrzymać rozłam w organizacji. W 1985 roku zostaje ponownie wybrany na Sekretarza Generalnego CNT, przewodniczy konferencjom w Barcelonie i Granadzie w 1985 roku. Po wycofaniu się z działalności w związku cały czas pozostaje wielkim orędownikiem CNT a coraz więcej czasu poświęca pisaniu i wydawaniu pozycji poświeconych tematyce CNT i hiszpańskiemu anarchizmowi.
Do jego najważniejszych książek należą: „Anarchizm i federalizm” (1983), „Opowiadania więzienne” (1968), „Hiszpania 1970” (1970), „Historia anarchosyndykalizmu hiszpańskiego” (1968), „Historia FAI” (1977), „Polityka hiszpańska i wojna domowa” (1974), „Socjologia hiszpańskiego anarchizmu” (1988) i wiele innych.
Przez szereg lat współpracował też z wieloma pismami, m/in.: „CNT”, Frente Libertario”, „Historia Libetaria”, „El Pais”, „Sindicalismo”, „Solidaridad Obera”, „Tierra y Libertad de Mexico” etc.
Zmarł w 1999 po latach ciężkiej choroby.
