Bernardo Melacci (1893-1943) #47 (2/2017)
Bernardo Melacci urodził się 19 stycznia 1893 roku w wiosce Foiano dell Chiana we Włoszech, jako pierwszy z czworga dzieci. Jego rodzice byli zadeklarowanymi socjalistami. Po ukończeniu szkoły podstawowej Bernardo pomagał ojcu w warsztacie, gdzie przyuczał się do zawodu mechanika. W wieku 17 lat, wraz z wieloma mieszkańcami wioski wyemigrował do Genui, gdzie zaczął pracę jako mechanik w fabryce Ansaldo. W Genui jego poglądy zaczęły się radykalizować, a on sam zaczął brać udział w agitacji na terenie fabryki. W obliczu wybuchu pierwszej wojny światowej Bernardo został wcielony do marynarki wojennej i większość tego czasu stacjonował w libijskich portach. Podczas morskich podróży spotkał osobiście wpływowego włoskiego anarchistę – Errico Malatestę – i pod jego wpływem zaczął rozwijać swoje anarchistyczne poglądy. Już od 1914 roku zaczął czytać tygodnik Il Libertario.
Po zakończeniu wojny powrócił do rodzinnego Foiano, gdzie założył anarchistyczną grupę Pietro Gori – na cześć znanego anarchisty. Mała grupa, licząca dziesięciu członków, była niezwykle aktywna w dystrybuowaniu anarchistycznej propagandy, w szczególności gazety Umanita Nova. Wśród innych zasłużonych członków grupy byli: Sante Scapecchi (Ficocco), Carlo Scapecchi, Luigi Giaccherini (Baiocco), Guido Marcelli (Buco), Vittorio Ugolini (Dazio), Lanciotto Gailli, Piero Siena oraz Giulio Bigozzi. Większość z nich znała się już podczas służby w marynarce.
Grupa wspólnie z socjalistami z dużym sukcesem zorganizowała demonstrację i otwarte spotkanie w dniu 1 maja 1920 roku, gdzie Melacci występował jako anarchistyczny mówca. Wcześniej grupa zorganizowała przedstawienie teatralne i specjalny fundusz dla austriackich sierot wojennych. Rok później, kolejne teatralne przedstawienie miało na celu zbiórkę pieniędzy dla więźniów politycznych. Grupa prezentowała organizacyjne podejście do anarchizmu i utrzymywała kontakty z innymi grupami w okolicy.
Ważną rolą grupy Pietro Gori był opór przeciwko faszystowskim oddziałom, które dokonywały rajdów w okolicy. Grupa wspierała również lokalne ligi chłopskie. Podczas jednego z incydentów, jaki miał miejsce 12 kwietnia 1921 roku w Renzino, faszystowski oddział uzbrojony w hełmy i karabiny najechał i zniszczył lokalne biuro socjalistów, spółdzielnie spożywców, farmę ligi chłopskiej, oraz budynek Izby Pracy. Faszystom to nie wystarczyło i przypuścili kolejny rajd w niedziele 17 kwietnia, lecz wpadli w pułapkę zastawioną na nich 2 kilometry od Foiano. Oddział faszystów zosta rozbity przez grupę uzbrojoną w strzelby, pistolety, widły i siekiery. Dwóch faszystów zginęło a wielu zostało ciężko rannych. Na region spadły bezlitosne represje; podpalano stodoły i gospodarstwa chłopskie. Czterech lokalnych aktywistów zostało zamordowanych, w tym młody anarchista, szewc pochodzący z Arezzo – Gino Gherardi.
Następstwem antyfaszystowskiego oporu były liczne aresztowania. Bernardo Melacci został aresztowany w czerwcu 1921 roku w Genui. Podczas przebywania w areszcie, gang 40 faszystów próbował dokonać na nim linczu, lecz przez przypadek ranili nożem innego, przypadkowego więźnia. Melacci został postawiony przed sądem wraz z innymi 34 więźniami oskarżonymi o zorganizowanie zasadzki na faszystowski oddział. Dodatkowo Melacci został oskarżony o kradzież pistoletów i portfeli należących do faszystów, zniszczenie 3 słupów telegraficznych oraz nielegalne posiadanie broni palnej. Bernardo publicznie potępił metody stosowane przez faszystów, zwłaszcza nękanie jego matki i siostry podczas rajdu na jego dom rodzinny.
Podczas procesu, gdzie sala wypełniona była krzyczącym faszystowskim motłochem, Bernardo wraz z innymi oskarżonymi otrzymali łącznie 300 lat więzienia, gdzie on osobiście dostał wyrok 30 lat odsiadki. Wyrok odsiadywał w wielu więzieniach, począwszy od Arezzo, potem było Pesaro, Imperia, Portolongone, Parma i na koniec Pianosa. Został wypuszczony podczas amnestii w 1935 roku, tylko po to by zostać ponownie aresztowanym 3 dni później i zamkniętym na kolejne 4 lata w więzieniu na wyspie Tremiti. W tym więzieniu prowadził intensywną anarchistyczną propagandę pośród licznych młodych skazańców. W wyniku rewolty przeciwko przymusowemu wprowadzeniu faszystowskiego salutu, Bernardo wraz z setką innych, wliczając anarchistycznych bojowników Stefano Vatteroni’ego i Alfonso Failla zostali postawieni przed sądem. Bernardo został uznany za przywódcę rewolty i skazany na kolejne 5 lat więzienia. Było to dla niego zbyt wiele, lata zamknięcia i fizyczne wyniszczenie będące efektem przebywania w więzieniach doprowadziły do jego psychicznego załamania. W 1938 roku został zamknięty w szpitalu dla obłąkanych. Zmarł w więzieniu Nocera Inferiore 7 grudnia 1943 roku. Podczas lat spędzonych w więzieniach wielokrotnie próbowano go zabić, a okoliczności jego śmierci pozostały nie wyjaśnione.
Kiedy jego ciało zostało przetransportowane do rodzinnego Foiano, podczas pogrzebu liczni mieszkańcy zebrali się by publicznie oddać mu hołd i wyrazy szacunku. Lata więzienne były także latami twórczości Bernardo Melacci’ego, gdzie napisał on wiele wierszy i listów. Zbiór jego poezji został wydany w 2005 roku, a tabliczka upamiętniająca jego osobę pojawiła się na froncie jego rodzinnego domu w Foiano parę lat temu.
Nick Heath
Tekst pochodzi ze strony: libcom.org
Tłum.: Leon
